Από το
δημιουργικό αέρα που οδηγεί και προσανατολίζει τη μεταπολεμική νεοελληνική
γλυπτική, προς τις σύγχρονες πλαστικές παραγωγές και τις ανοιχτές πολιτισμικές
δράσεις, από αυτή τη δυναμική πνοή φουσκώνουν τα πανιά της καλοτάξιδης
πλαστικής δημιουργίας του Βασίλη Καποδίστρια.
Γοητευμένος από τις υφές και τις φωνές των υλικών,
διαμορφώνει το κεντρικό δημιουργικό του παιχνίδι στην περιοχή των «κατασκευών»
(constructions), επιδιώκοντας όμως να παντρεύει παραδοσιακά υλικά,
πέτρα, ξύλο, σίδερο, με σύγχρονα, γυαλί, υφάσματα, και με άλλα τεχνικά
επεξεργασμένα υλικά όπως ο πολυεστέρας κλπ.
Οι καλλιτεχνικοί τρόποι του πληθωρικού αυτού
δημιουργού ανιχνεύονται σε μια εικονιστική προσέγγιση της γλυπτικής κατασκευής,
που την υπηρετεί όμως ταυτόχρονα και με σύγχρονες αφηρημένες φόρμες και με
ποικίλες πλαστικές συσχετίσεις που προσεγγίζουν τη σχηματοποιΐα του οργανικού
και του καθημερινού αντικειμένου, αλλά και με θραύσματα, απομεινάρια
παλαιότερων και νεώτερων κατασκευασμένων αντικειμένων. Έτσι, ενσωματώνοντας την
αγάπη του και για τις οργανικές- φυσικές μορφές και για τις ματεριαλιστικές
πραγματώσεις και μεταμορφώσεις, οι γλυπτικές διατυπώσεις του Βασίλη
Καποδίστρια, εμπεριέχουν αφενός τις φυσικές «παραδοσιακές» μορφές, μνήμες και
λείψανα μιας καθημερινής αλλά και μυθικής πλέον νεοελληνικής πραγματικότητας,
και αφετέρου τις ποικίλες βιωματικές και πλαστικές συνευρέσεις, και τις προσωπικές
διαδρομές, στις οποίες εγγράφονται ένυλα ονειρικά στοιχεία και ψυχικά και
μεταφυσικά
Αυτός ο τρόπος δουλειάς, του δίνει την ευχέρεια να
συνδυάζει, ειδικότερα στο μορφολογικό πεδίο των έργων του, δυνατές παραστατικές
μορφοποιΐες πλούσιων ποιοτήτων, υφών και χρωμάτων, και ζωηρές χειρονομιακές μη
παραστατικές σκηνοθεσίες, δισδιάστατα ανάγλυφα, τρισδιάστατους όγκους αλλά και
χώρους διάφανους, μέσα από τη χρήση του γυαλιού και του πλέξιγκλας. Ταυτόχρονα,
και ενώ κοντοστέκεται ερωτηματικά και διακριτικά μπροστά στο μυστήριο της ανθρώπινης
φιγούρας, οι επιφάνειες των έργων του εμπλουτίζονται με ροές γραφών, γραμμάτων
και άλλων ιχνών, αναδεικνύοντας περισσότερο την αποσπασματική άρθρωση και την
πολυφωνική ενότητα του συνόλου. Στο εννοιολογικό πεδίο, ο Βασίλης Καποδίστριας,
είναι φανερό ότι συνάπτει συμβολικές, λυρικές και ποιητικές αναφορές, με
επίκαιρες και αιχμηρές κριτικές προσεγγίσεις των κοινωνικο-οικονομικό-πολιτικών
συνκειμένων της εποχής μας.
Περαιτέρω, η αγάπη του καλλιτέχνη προς το χειροποίητο
και η έμφαση της παραγωγής του προς τις απτικές αξίες, συναντούν τις οδηγητικές
εικονοποιίες του Οδυσσέα Ελύτη, και όλα αυτά, όχι μόνο προστατεύουν το έργο από
τον κίνδυνο μιας «διακοσμητικής» λειτουργίας, αλλά ισχυροποιούν ένα ολόκληρο
αξιακό και πολιτισμικό σύστημα, με εσωτερική συνοχή, με συγκινησιακή έκφραση,
και με ένα βάθος ανθρωπολογικό.
Ο Βασίλης Καποδίστριας προσέρχεται στην πλαστική του
«ποιητική» αγαπώντας αταλάντευτα τα πράγματα, ανακαλύπτοντας το αναγωγικό και μυστηριώδες
εύρος των μορφών τους, και κομίζοντας ώριμα τα προσωπικά του αισθήματα, μαζί με
τις ιστορικές τους καταβολές και προοπτικές.
Αυτή η ελληνικής έμπνευσης «ποιητική», καρποφορεί έργα που άλλοτε
απεικονίζουν τη μαρτυρία ενός κόσμου, αλλά ενίοτε, υπερβαίνοντας το
παραστατικό-μη παραστατικό, αποτελούν τα ίδια τα έργα, μορφοποιΐα ενός
προσωπικού και παλλόμενου κόσμου. Αυτός ο κόσμος ενσωματώνει, ως σύγχρονο
δημιουργικό επίτευγμα, το χαρούμενο πόνο της καλλιτεχνικής ιστορικής γέννας,
αλλά και ως πραγματολογικό αίτημα και πνευματικό ορίζοντα αναμονής, την έμπονη
χαρά της μετα-ιστορικής αλήθευσης και υιοθεσίας.
Κώστας Λουδοβίκος
Εικαστικός
